می خواستم بخوابم . امروز روز شلوغی داشتم گفتم قبل از خواب یک مطلب بنویسم لپ تاپ و روشن کردم منتظر شدم بالا بیاد. ای وای چرا نت قطع هستش ؟! گوشیمو نگاه کردم وای فای خونه وصله که.

ای بابا پس چرا کامپیوترم به نت وصل نمیشه . سعی کردم از اخرین اطلاعات مهندسی که دارم برای وصل شدن به اینترنت استفاده کنم ولی فایده نداشت رفتم سراغ مهندس خونمون ، نادر. داداشی ؟ نادر؟ نخیر جواب نمیده ، چون خوابه.

لپ تاپو گذاشتم جلوش و صداش کردم . یک چشمش و باز کرد و نگاهم کرد ،گفتم میشه ببینی چرا نت این قطع شده؟ بدون هیچ حرفی چشمش و بست و خوابید . چند باری صداش کردم و تکونش دادم ولی انگار رفته به آسمون هفتم و قصد نداره پائین بیاد .

چند دقیقه ای منتظر ایستادم . ولی نخیر برادر جان قصد بیدار شدن نداره .  دست از پا درازتر برگشتم . پیش خودم گفتم باشه دارم براش گذر پوست به دباغ خونه می افته . بعد گفتم  اخه دختر یک چیزی بگو که دلت بیاد انجام بدهی .

تو که فقط حرف می زنی، وقتی پای عمل میشه دلت نمیاد و کوتاه میایی. نشستم فکر کردم مطلبمو بنویسم شاید وقتی تموم شد موفق شدم به اینترنت متصل بشم. داشتم فکر می کردم برم دوباره صداش کنم

ولی حالا مگه کارم چقدر عجله ای هستش . خلاصه که در کش و قوس این  فکر بودم که موزیکی که گوش میکردم رسید به این قسمت از شعرش که : هان چه حاصل از آشنایی ها – گر پس از آن بود جدایی ها .

واقعا فلسفه آشنایی و جدایی گاهی اوقات بی معنی میشه . زمانی بی معنی میشه که دلت شکسته باشه و گله داری پیش خدا. شکایت میکنی اخه چرا ؟ آشنایی و رفاقت و دل دادن و اخرش جدایی .

اما وقتی مدتی می گذره و با اون جدایی کنار اومدی عقلت بر می گرده و جای قلبت حکمرانی میکنه و میگه اگر اشنایی نباشه قدر لحظه ها و دوست داشتنها رو نمی دونی . واقعاً انسان تا چیزی رو از دست ندهد قدرش را نمی داند

البته نمیگم که باید جدایی باشه اتفاقا مخالف صد در صد جدایی هستم . ولی همونطور که گفتم فلسفه زندگی و سرنوشت هستش و به نظر من خارج از توان من و شما . ولی قبول دارم خیلی از جدایی ها باعثش خودمون هستیم.

ولی خب وقتی متوجه اشتباهمون میشیم که خیلی دیره .خلاصه که نمیشه به خاطر جدایی آشنایی نباشه و نمیشه که جدایی نباشه.

حالا نصفه شبی این چه فلسفه ای بود که من بهش فکر کردم خدا داند و بس

برم ببینم می تونم به دنیا وصل بشم

شبتون پرتقالی